En hoe gaat het nu met SImone?

Er zijn veel mensen die ons vragen hoe het met Simone gaat. Naast alle prachtige foto's van onze vele tripjes is er natuurlijk ook nog gewoon school, huiswerk (dagelijks behalve in het weekend) en tijd voor hobby's en vriend(inn)en. 

Simone heeft het erg naar haar zin op school. Ze mist nog steeds haar oude klas, maar is inmiddels volledig ingeburgerd in de nieuwe. Afgelopen woensdag was er geen school, maar werd de dag besteed aan een 'student led conference'. Waar we in Nederland 10-minuten gesprekken hebben met de leerkracht, doen de kinderen het hier zelf. Gedurende 45 minuten heb je als ouders een gesprek met je kind, waarin je wordt meegenomen in diens leerproces. 

Vanzelfsprekend waren we erg nieuwsgierig, geen idee wat we konden verwachten. Allereerst heeft Simone ons verteld hoe het gaat met haar eindproject. Net als op de middelbare school maken de kinderen aan het eind van de lagere school een soort profielwerkstuk, exhibition genaamd. Het hele schoolsysteem is gebaseerd op projectmatig werken in steeds wisselende groepen, en elke paar weken staat er een ander thema centraal. De exhibition is niet alleen het grootste project, maar het verschil met de andere projecten is dat de leerlingen hier ook verantwoordelijk zijn voor planning, vormgeving, reflectie en bijsturing. Daarnaast is het de bedoeling dat in ieder project allerlei verschillende leervormen aan de orde komen: kunst, rekenen, schrijven, lezen, presenteren en onderzoek doen. 

Simones exhibition gaat over Women's rights. Ze heeft hiervoor een reflectieschrift, waarin ze feed back op zichzelf, haar groepsgenoten en het leerproces bijhoudt. Ze heeft ook een onderzoeksschrift, waarin naast de planning ook het proces wordt uitgewerkt. En via google doc en een klassenomgeving kunnen ze gezamenlijk via Internet werken aan documenten, vragenlijsten etc.. terwijl de juf op de achtergrond toekijkt. Er wordt veel tijd en aandacht besteed aan het centrale thema en de onderzoeksvragen. Simone heeft inmiddels in haar reflectie geconcludeerd dat, wanneer deze niet genoeg to the point zijn, je in de rest van je onderzoek vastloopt.

Het groepje van Simone bestaat uit 3 meisjes, een Tanzaniaanse, een Amerikaans-Tanzaniaanse en onze Nederlandse Simone. Het groepje heeft dan ook besloten om het onderwerp women's rights vanuit de verschillende continenten en culturen te benaderen. Ze doen interviews met leerlingen, ouders en (via contacten of onderzoek op Internet) met mensen die hier professioneel iets mee te maken hebben. Daarvan maken ze dan procenten en taartdiagrammen (onderdeel rekenen). Ze maken hun eigen lied en hebben met Food Art gewerkt (onderdeel kunst). Ze zoeken in de bibliotheek en op Internet naar de historie van hun onderwerp (stemrecht, recht op abortus etc.), onderdeel geschiedenis/algemene vorming en schrijven. Ze bestuderen actualiteiten en de wijze van verslaggeving (zoals de homes marches, onderdeel media). En uiteindelijk is er in mei een avondvoorstelling (!) voor ouders en andere belangstellenden waar ze hun projectresultaten presenteren. Het is enorm motiverend en stimulerend om zo te werken en Simone vindt het ontzettend leuk.

De afgelopen maanden zijn van alle projecten en andere activiteiten op school foto's en filmpjes gemaakt. Daarnaast heeft de juf een soort raamwerk in powerpoint opgesteld, aan de hand waarvan Simone ons in haar 45 minuten-gesprek heeft verteld over haar leerproces. Ze gebruikt de foto's, video's en haar eindreflecties van de verschillende projecten om een prachtige powerpoint te maken over haar eigen leren. Hierin wordt telkens 'aan het begin dacht/voelde/vond ik' - 'wat en hoe heb ik het gedaan' - 'hoe kijk ik er nu tegen aan' beschreven. Er is ook aandacht voor je eigen profiel, aan de hand van een kleur, een symbool en een foto met toelichting. Hieruit lijk dat Simone zichzelf een harde werker vindt (ze kan goed nadenken en zich concentreren en vindt leren leuk), sociaal is (altijd aandacht voor anderen en altijd respectvol) en creatief (ze kan altijd iets origineels verzinnen over een onderwerp). Dat haar karakter eigenlijk altijd wel vrolijk is en en dat ze het makkelijk vindt om gelukkig te zijn. Daarnaast geeft ze aan dat ze zich nog verder zou kunnen ontwikkelen in het nemen van risico (ze vindt dat ze te vaak de kat uit de boom kijkt en even afwacht wat anderen doen) en dat ze ook nog wel te gezellig kan zijn met haar vriendinnen waardoor anderen worden afgeleid.

In haar reflectie vertelt ze ook dat ze dit schoolsysteem erg stimulerend vindt, maar dat ze het ook wel mist om af en toe gewoon voor zichzelf te werken, dus dat haar ideale schoolsysteem een mix zou moeten zijn van zelfstandig en projectmatig werken. Zeg maar een combinatie van Park16hoven en ISM. Wij als ouders zitten met open mond en vol bewondering naar haar te luisteren. We hadden nooit gedacht dat ze zichzelf zo goed kende en als we door haar projectschriften lopen zien we hoe gestructureerd, planmatig en zorgvuldig ze werkt. En dat allemaal in het engels. Wauw!!!

Behalve dat er op school natuurlijk gewerkt wordt is er eigenlijk iedere week ook wel iets te doen. Een voorstelling van een gymoefening, een zelfgemaakt muziekstuk, een sportwedstrijd, een open podium tijdens de lunch. Kinderen leren vanaf de kleuterleeftijd om voor groepen te staan en te presenteren. Ook als je vals zingt, slecht danst of zo, niemand lacht je uit en iedereen vindt het leuk dat je wat wilt laten zien. En zeg nou zelf, geen dankbaarder publiek dan ouders! Naast te klassen (Simone zit in P6, de laatste klas van de lagere school, in vergelijking met Nederland tussen groep 7 en 8 in), zijn er ook vier verticale groepen. Net zoiets als bij Harry Potter met griffioendor en Huppelpuf. Simone zit bij Kibo (iedere groep heeft de naam van een berg). Tijdens onderlinge sportwedstrijden of andere activiteiten kunnen de verticale groepen punten verdienen, en aan het eind van het jaar is er natuurlijk een wisseltrofee! Hierdoor vinden alle kinderen het leuk om ook de kleintjes of de groten aan te moedigen die bij dezelfde groep horen. De school heeft overigens een overdekt basketbalveld, een zwembad, een aantal voetbal/hockeyvelden en een tennisbaan. En niet te vergeten en zeer uitgebreide muziekschool met alle instrumenten in veelvoud.

Buiten schooltijd zijn er allereerst de dieren. De twee zwarte labradors van de buren, onze eigen Wingu (wolk in Swahili) die mishandeld is en via de buren bij ons onderdak heeft gevonden, en de paarden. De kuikens waar Michiel mee aan kwam voor kippenboer Abdallah en waarvan we er drie een tijdje gehouden hebben. Simone heeft een leasepony met de naam PomPom, waar ze drie keer in de week op rijdt. Meestal samen met een Italiaans/Engels meisje, maar ook alleen of met een groep van kinderen en volwassenen (allemaal vrouwen) waarmee ze op zaterdag buitenritten maakt. Haar grote passie is inmiddels toch wel springen. Op het terrein van ongeveer 1 km2 met grotendeels bos en heuvels is een cross country traject uitgezet met allerlei hindernissen waar ze met haar pony overheen springt. Er is ook een springwei en een bak, kortom een walhalla voor de paardenliefhebber.

Simone kan het goed vinden met alle meisjes in haar klas, logeert er af en toe maar komt meestal uit school naar huis. Omdat kinderen hier nergens alleen heen kunnen (altijd halen en brengen), soms ver weg wonen of buitenschoolse activiteiten hebben is het niet zo gebruikelijk om na school iets af te spreken. Vlakbij ons op de compound wonen twee Tanzaniaans/Ierse jongens waar we veel mee optrekken. Omdat hun moeder alleenstaand is en werkt, komen ze minstens twee keer in de week uit school mee naar ons en wordt er gezwommen, gemindcraft en gespeeld. 

Tot slot het shoppen. Dat kan hier echt niet. Als je kleding wilt moet je ergens langs de straat in een grote hoop gaan graaien, meestal tweede hands kleren die in Nederland in de zak van max zijn belandt. Maar wat er wel is zijn Kitengues, prachtige lappen stof van 6 yards (5,5 meter) in de meest uiteenlopende kleuren en patronen (veel batiks) en op iedere hoek van de straat een naaister die op maat iets voor je naait. Enig! Simone heeft inmiddels een blazer, rokje, twee jurken, een broek en een topje laten maken. Allemaal zelf ontworpen, hoe leuk is dat? En Natuurlijk alle vormen van ingevlochten haar, waar je veel geduld voor moet hebben maar met geweldig resultaat!

Kortom, Simone maakt het goed. Echt heimwee heeft ze nog niet gehad, verdrietig hebben we haar nog niet gezien. Ze heeft zin om naar Nederland te gaan, maar zal hier ook veel gaan missen. Zoals ze zelf concludeert: aan alles zitten voor- en nadelen, dat zal wel bij het leven horen.